جزن را چلک همچو نگین است
که قامت استوار اندر زمین است
عروسی خوش لباس و خوش بر و رو
حسادت دارد کرکس از بر او
بدارد تاج زردی بر سر خود
بنفشین دامنی بر قامت خود
به پایش چشمه سارانی روان است
به قلبش پور محمودی نهان است
چلک دارد همی آرزویی
که ای فامیل دگر بس است دورویی
نگیرید دست از دست فقیری
به بالین کسی مرحم نگیری
بنازی چند بر پول وسوارت
مگر نبود سرایت قبر نهایت
بس است دیگر جدل بر سر پول
چقدر خواهی بمالی بر سرت گول
چه بس از ما در این خاکان نهفته
که اولادش همه اموال خورده
خدا رحمت کند عباس معینی
که خاطر خوش بدارد دانی ببینی
به باید بعد حق،مردم پرستی
به هر پیرو جوانی نیک دستی
هنوزم ناصر و عباس قهرند
دگر در ده نیندو در شهرند
کجایند آن بزرگان و مریدان
که دست در دست دهند بر رفیقان
